ក្រុមអ្នកវិភាគបានមើលឃើញជាស្រេច នៅចំពោះមុខវិបត្តិនយោបាយដែលបានកើតឡើង
ជាច្រើនខែកន្លងមកហើយនេះ មានច្រកតែពីរប៉ុណ្ណោះដែលគណបក្សជាប់ឆ្នោតទាំងពីរត្រូវជ្រើសរើស៖ ច្រកទី១គឺតុចរចា។ រីឯច្រកទី២គឺការប្រឈមមុខដាក់គ្នាដោយកម្លាំងដល់ទីបញ្ចប់រហូត រកឃើញអ្នកឈ្នះនិងអ្នកចាញ់ដោយឆ្លងកាត់អំពើហិង្សា។ ប៉ុន្តែ មកដល់សម័យនេះ គេគួរតែបញ្ចប់វប្បធម៌យកអំពើហិង្សាធ្វើដើមទុនក្នុងអាជីវកម្ម នយោបាយ
អ្វីដែលបានកើតឡើងនៅពេលនេះ មិនមែនជារឿងចម្លែកទេសម្រាប់អ្នកដែលបានស្គាល់ចរិតអ្នកនយោបាយ ខ្មែរ។ អំពើហិង្សាប្រាកដជាមិនអាចចៀសវាងបានទេខណៈដែលតុចរចាត្រូវគេ បោះបង់ចោលនោះ។ រយៈពេលជាច្រើនខែបានកន្លងផុតទៅ ភាពចង់ឈ្នះចង់ចាញ់បានអូសបន្លាយរហូតទាល់តែកើតអំពើហិង្សា បង្ហូរឈាម និងការបាត់បង់ជីវិតមនុស្ស។
ជាការពិតណាស់ ទាំងអង្គការសង្គមស៊ីវិល ទាំងក្រុមអ្នកវិភាគឯករាជ្យសុទ្ធតែបានយល់ស្របគ្នាថា កំណែទម្រង់ប្រព័ន្ធបោះឆ្នោតគឺជាគន្លឹះក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហានយោបាយ នៅកម្ពុជា។ គណបក្សជាប់ឆ្នោតទាំងពីរក៏បានមើលឃើញចំណុចគន្លឹះនេះដែរដោយពួកគេចុះ ហត្ថេលខាលើកិច្ចព្រមព្រៀងស្តីពីការបង្កើតយន្តការរួមគ្នាមួយដើម្បី ធ្វើកំណែទម្រង់ការបោះឆ្នោត។
ប៉ុន្តែ កិច្ចព្រមព្រៀងដ៏មានសារសំខាន់នេះបែរជាត្រូវគេបោះបង់ចោលហើយរុញ បញ្ហារហូតដល់មានការបង្ហូរឈាមទើបហាក់ស្ងប់ស្ងាត់បន្តិចវិញ។ គេនៅមិនទាន់ដឹងថា នេះជាភាពស្ងប់ស្ងាត់មួយរយៈដើម្បីសម្ងំយកពឹសឬមួយក៏ការបាត់បង់ ជីវិត និងការហូរឈាមប៉ុណ្ណឹងគ្រប់គ្រាន់ហើយសម្រាប់ការវិលចូលតុចរចាវិញ ដើម្បីបញ្ចប់បញ្ហានោះទេ។ ប៉ុន្តែ មើលទៅ ប្រហែលជាពិបាកណាស់ក្នុងការវិលចូលតុចរចាវិញក្នុងស្ថានភាពបែបនេះ។
ជាការពិតណាស់ ការតវ៉ាប្រឆាំងលទ្ធផលបោះឆ្នោតដែលនៅតែជាបច្ចុប្បន្នភាពក្តៅគគុក មួយសម្រាប់ប្រទេសកម្ពុជាគឺជាលទ្ធផលនៃការមិនទុកចិត្តគ្នារវាង អ្នកនយោបាយ។ ជារៀងរាល់លើកឲ្យតែបោះឆ្នោតរួច ប្រទេសនេះមិនដែលបានស្គាល់ភាពស្ងប់ស្ងាត់ម្តងណាទេ។ អ្នកចាញ់ឆ្នោតតែងតវ៉ាប្រឆាំងស្ថាប័នរៀបចំការបោះឆ្នោតពីបទលួច បន្លំ។ ដើមហេតុគឺបណ្តាលមកពីការមិនទុកចិត្តលើស្ថាប័នរៀបចំការបោះឆ្នោត នេះឯង។
ជាក់ស្តែង ពេលនេះ គណបក្សសង្គ្រោះជាតិដែលធ្វើបាតុកម្មអស់ជាច្រើនខែគឺដើម្បីដាក់សម្ពាធទៅ លើបក្សកាន់អំណាចឲ្យបោះឆ្នោតឡើងវិញ។ តើនេះមិនមែនជាផលវិបាកដែលកើតឡើងដោយសារការមិនទុកចិត្តលើ គណៈកម្មាធិការជាតិរៀបចំការបោះឆ្នោតទេឬ? ប៉ុន្តែ បើទោះជាគ្រប់គ្នាយល់ពីសារសំខាន់នៃកំណែទម្រង់ការបោះឆ្នោតបែបនេះ ក៏ដោយ ក៏គណបក្សទាំងពីរមិនបានបន្តពិភាក្សាឲ្យស៊ីជម្រៅទៅលើបញ្ហានេះទេ តែបែរជាមកប្រឈមមុខដាក់គ្នាយ៉ាងជូរចត់ទៅវិញ។
ការសាកល្បងកម្លាំងគ្នាកាន់តែអូសបន្លាយយូរទៅៗ រហូតដល់ផ្ទុះអំពើហិង្សា។ ក៏ដូចជាលើកមុនៗដែរ អ្នកស្លាប់និងរបួសគឺជាជនសាមញ្ញដែលអ្នកខ្លះមិនទាំងដឹងរឿងអ្វី ផង។ តើនេះមិនមែនជាការធ្វើនយោបាយដោយយកឈាននិងទឹកភ្នែកធ្វើដើមទុន ទេឬ? អ្នកដែលស្លាប់ក្នុងហេតុការណ៍បែបនេះច្រើនតែមិនអាចរកយុត្តិធម៌បាន ទេដោយសារតែអ្នកប្រឈមមុខដាក់គ្នាតែងស្តីបន្ទោសនិងទម្លាក់កំហុស ដាក់គ្នាទៅវិញទៅមក។ ប៉ុន្តែ អ្វីដែលច្បាស់លាស់មួយនោះគឺ គេមិនអាចយកកាំភ្លើងទៅបាញ់សម្លាប់មនុស្សក្នុងស្ថានភាពបែបនេះបាន ទេ។
តាមរយៈឈុតឆាកនានាដែលបានកើតឡើង និងដែលត្រូវបានបង្ហោះយ៉ាងព្រោងព្រាតនោះនៅតាមបណ្តាញសង្គមនោះ ប្រទេសកម្ពុជាហាក់កំពុងចោលរូបភាពនៃស្រមោលអតីតកាលសារជាថ្មី។ នោះគឺអំពើហិង្សានៅតែជាមធ្យោបាយបញ្ចប់បញ្ហាដដែល។ ក្នុងនោះ ការប្រើអាវុធរបស់សមត្ថកិច្ចទៅលើក្រុមបាតុករគឺជារូបភាពដែលពិបាក លាងជម្រះជាងគេ។ ឥឡូវនេះ គេត្រូវតែច្បាស់លាស់ថា តើអ្នកណាជាក្រុមមនុស្សទី៣ដែលបង្កការអុកឡុកឲ្យមានអំពើហិង្សា? តើពួកគេគ្រាន់តែជាជនឆ្លៀតឱកាសមែនឬក៏ជាក្រុមដែលមានការរៀបចំ ទុក? នេះជាសំណួរដែលត្រូវការចម្លើយ។ បន្ទាប់មកទៀតគេក៏ត្រូវរកចម្លើយដែរថា តើអ្នកណាបញ្ជាឲ្យប្រើអាវុធក្នុងហ្វូងបាតុកម្ម?
អ្វីដែលគួរឲ្យសោកស្តាយនោះគឺ អំពើហិង្សាដែលគេបានមើលឃើញជាមុននិងបានប្រកាសប្រាប់យ៉ាងក្តែងៗ តែបែរជាអ្នកនយោបាយមិនយកត្រចៀកស្តាប់ហើយនៅតែមានៈធ្វើដំណើរតាម ផ្លូវទៅរកអំពើហិង្សាឲ្យទាល់តែបាន។ នេះគឺជាទម្លាប់ចាស់គំរឹលនិងហួសសម័យ ប៉ុន្តែ វានៅតែពេញនិយមនៅស្រុកខ្មែរ។
យ៉ាងណាក៏ដោយចុះ គេនៅមិនទាន់ឃើញសញ្ញាណាមួយដែលនាំដល់ភាពធូរស្រាលនៅឡើយទេ។ ការដកថយមួយជំហានរបស់បក្សសង្គ្រោះជាតិដោយសុខចិត្តផ្អាកបាតុកម្ម ដើម្បីភាពស្ងប់ស្ងាត់នៅពេលនេះគឺជាសញ្ញាល្អមួយដើម្បីបន្ធូរបន្ថយ ភាពតានតឹង។ ប៉ុន្តែ គេមិនជឿថា គណបក្សនេះបន្ទន់ឥរិយាបថចូលតុចរចាហើយទទួលយកសំណើរអ្វីផ្សេងខុស ពីការទាមទារកាលពីមុននោះទេពីព្រោះវានឹងក្លាយជាស្ថានភាពបាក់ ស្បាត។
ចំណែកគណបក្សប្រជាជនកម្ពុជាវិញ មកដល់ដំណាក់កាលនេះក៏ទំនងជាមិនអាចធ្វើសម្បទានអ្វីជាដុំកំភួនដល់ គូបដិបក្ខរបស់ខ្លួនដែរពីព្រោះអ្វីដែលបានកើតឡើងនេះគឺជាការ បង្ហាញសាច់ដុំថា ខ្លួនមានអំណាចពេញដៃ ទាំងប៉ូលិស ទាហាន កងរាជអាវុធហត្ថនៅក្នុងដៃដែលជាសញ្ញាប្រាប់បក្សប្រឆាំងថា មិនអាចទាមទារអ្វីតាមចិត្តបានឡើយ។ នេះជាអំនួតរៀងៗខ្លួនដែលអ្នកនយោបាយទាំងសងខាងកំពុងប្រកាន់យក។
យ៉ាងណាក៏ដោយ នេះមិនមែនជាស្ថានភាពទាល់ច្រកទេ។ ដំណោះស្រាយអាចងាយនឹងរកឃើញទៅវិញក៏ថាបានប្រសិនបើភាគីទាំងពីរចង់ សម្រួលស្ថានការណ៍ទៅវិញហើយយកបញ្ហាដែលបានកើតឡើងមកធ្វើជាមេរៀន បទពិសោធន៍។ការសាកល្បងកម្លាំងគ្នាត្រឹមនេះក៏ប្រហែលជាអាចដឹងបានហើយ ថាវាមានលទ្ធផលយ៉ាងណា? ប្រសិនបើគ្រប់គ្នាជាពុទ្ធសាសនិកជន គេប្រាដកជាយល់ច្បាស់ណាស់ថា ផ្លូវកណ្តាលគឺជាធម៌ដ៏ប្រពៃសម្រាប់ឈានទៅរកសេចក្តីសុខនិងជាធម៌ ដែលអាចដោះស្រាយបានគ្រប់បញ្ហាដោយសន្តិវិធី។ ផ្ទុយទៅវិញ ការប្រមាថគឺជាប្រភពនៃក្តីវិនាស!
1 comment:
mok ah chor CHEAM YEAP ah pouk keathkar nis pomdel totol komhos midang na te
Post a Comment