អានច្រើនកើនប្រាជ្ញា
Wed, 23 September 2015 ppp
 |
| និស្សិតកម្ពុជាអានសៀវភៅនៅបណ្ណាល័យជាតិកន្លងមក។ ហុង មិនា |
មានសុភាសិតខ្មែរមួយពោលថាអានច្រើនកើនប្រាជ្ញាដែលជាសុភាសិតផ្តល់តម្លៃដល់ការអានជាគ្រឹះនៃចំណេះដឹង។
ខ្ញុំមានសេចក្តីរីករាយយ៉ាងខ្លាំងដែលរាជរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាបាន ចេញអនុក្រឹត្យកំណត់យកថ្ងៃទី ១១ ខែមីនារៀងរាល់ឆ្នាំជាទិវាជាតិអំណានដើម្បីបណ្តុះទម្លាប់អាន ជំរុញវប្បធម៌អានលើកកម្ពស់សមត្ថភាពអាន និងការតែងនិពន្ធដើម្បីរួមចំណែកការពារ និងពង្រឹងវប្បធម៌ខ្មែរ។
ជាច្រើនទសវត្សរ៍មកហើយដែលប្រជាជនខ្មែរភាគច្រើនពុំមានទម្លាប់ អានទាំងក្មេងទាំងចាស់។ មានមូលហេតុជាច្រើនដែលបណ្តាលឲ្យអត្រាទាបនៃការអាននេះចេះតែបន្ត មាន។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយក៏វាមិនទាន់យឺតពេលនោះទេក្នុងការចាប់ផ្តើម អាន។ ប្រភពនៃការអានដំបូងគឺចេញពីខ្លួនឯងហើយក៏មានការជំរុញលើក ទឹកចិត្តពីឪពុកម្តាយ លោកគ្រូអ្នកគ្រូ មិត្តភក្តិជាដើម។ អត្ថប្រយោជន៍នៃការអានមានច្រើនឥតគណនាហើយអត្ថប្រយោជន៍ទាំងនេះមាន ភាពខុសៗគ្នាអាស្រ័យទៅតាមអ្នកអានម្នាក់ៗ។
ខ្ញុំសូមចែករំលែកបទពិសោធផ្ទាល់របស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំចូលចិត្តអានសៀវភៅតាំងពីនៅកុមារ។ ពេលខ្ញុំនៅទីណាក៏ដោយខ្ញុំតែងតែយកសៀវភៅតាមជាប់ខ្លួនជានិច្ច។ ខ្ញុំចូលចិត្តអានសៀវភៅវិទ្យាសាស្ត្រសង្គមច្រើនជាងវិទ្យាសាស្ត្រពិត ។ ខ្ញុំចូលចិត្តអានសៀវភៅអក្សរសាស្ត្រសៀវភៅប្រលោមលោក និងកំណាព្យ។ មូលហេតុដែលខ្ញុំចូលចិត្តអានប្រភេទសៀវភៅទាំងនេះគឺដោយសារវាឆ្លុះ បញ្ចាំងពីតថភាពសង្គមនៃសម័យកាលនីមួយៗ។ ការអានសៀវភៅទាំងនេះបានផ្តល់អត្ថប្រយោជន៍ដល់ខ្ញុំជាច្រើន។
ក្នុងឆ្នាំ ១៩៩៩ ខ្ញុំបានចូលរៀនកម្រិតមធ្យមសិក្សាទុតិយភូមិនៅវិទ្យាល័យសម្តេចឪ ខេត្តបន្ទាយមានជ័យ។ នៅក្នុងឆ្នាំដដែលនោះខ្ញុំបានប្រឡងជាប់ជ័យលាភីអក្សរសាស្ត្រខែ្មរ លេខប្រាំពីរក្នុងចំណោមដប់រូបនៅទូទាំងប្រទេស។ ខ្ញុំមានក្តីរំភើបណាស់ដែលទទួលបានកិត្តិយសនោះ។ ជ័យលាភីអក្សរសាស្ត្រខែ្មរបានអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំអាចជ្រើសរើស មហាវិទ្យាល័យមួយជាស្វ័យប្រវត្តិដោយមិនចាំបាច់ប្រឡងចូលនោះទេ។ នោះហើយជាមូលហេតុចម្បងដែលជំរុញទឹកចិត្តដល់ខ្ញុំក្នុងការបន្តការ សិក្សានៅទីក្រុងភ្នំពេញ។ ក្នុងន័យនេះខ្ញុំចង់បញ្ជាក់ថាការអានបានធ្វើឲ្យជីវិតរបស់ខ្ញុំ ប្រែប្រួលជាវិជ្ជមានដែលខ្ញុំចងចាំមិនអាចបំភ្លេចបាន។
ការអានក៏បានផ្តល់តម្លៃដ៏ល្អមួយទៀតដល់រូបខ្ញុំគឺភាព ស្រមើស្រមៃ។ តាមរយៈការអានបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានភាពស្រមើស្រមៃពីទីកន្លែង ធម្មជាតិ មនុស្ស សង្គមពីអតីត បច្ចុប្បន្ន និងពីអនាគត។ ការស្រមើស្រមៃទាំងឡាយពុំបានក្លាយជាការពិតទាំងអស់នោះទេតែការ ស្រមើស្រមៃទាំងនោះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានភាពសប្បាយរីករាយ ភាពស្ងប់ស្ងៀម និងភាពវិជ្ជមាននៅក្នុងចិត្ត។ នៅពេលដែលខ្ញុំបានមកដល់ទីក្រុងភ្នំពេញជាលើកដំបូងដើម្បីបន្តការ សិក្សាថា្នក់ឧត្តមសិក្សាខ្ញុំនៅតែឆ្លៀតពេលអានសៀវភៅប្រលោមលោក ជាច្រើន។
ខ្ញុំនៅចាំបានថាខ្ញុំបានអានសៀវភៅប្រលោមលោកមួយដែលមានចំណង ជើងថាជ្រោះភ្នំគូលែនដែលនិពន្ធឡើងដោយលោក ស៊ុំ ឈុំ នៅអំឡុងទសវត្សរ៍ទី ៦០ ។ ខ្ញុំចូលចិត្តអានសៀវភៅនោះជាទីបំផុតដោយសារអ្នកនិពន្ធលោកមាន សិល្បៈក្នុងការសរសេរជាលក្ខណៈចិត្តសាស្ត្រ និងអាថ៌កំបាំងហើយលោកក៏បានពិពណ៌នាពីទិដ្ឋភាពភ្នំគូលែនដែលនៅសម័យ នោះមានមនុស្សតិចណាស់ដែលបានទៅដល់។
ក្រៅពីចូលចិត្តអានសៀវភៅប្រលោមលោកខ្ញុំក៏ចំណាយពេលវេលាអានសៀវភៅ ផ្សេងៗផងដែរ។ នៅពេលដែលខ្ញុំបានផ្លាស់លំនៅមកកាន់ទីក្រុងភ្នំពេញខ្ញុំចំណាយពេល អានកាសែតដើម្បីតាមដានព្រឹត្តិកាណ៍នយោបាយ និងសង្គមទាំងក្នុង និងក្រៅប្រទេស។
ការអានពីព្រឹត្តិការណ៍ទាំងនេះបានផ្តល់អត្ថប្រយោជន៍ដល់ខ្ញុំ ក្នុងការបង្កើនចំណេះដឹងផង និងជួយដល់ការងាររបស់ខ្ញុំផងដែរ។
ខ្ញុំសូមលើកទឹកចិត្តដល់ប្អូនៗជំនាន់ក្រោយគួរចំណាយពេលវេលា ក្នុងការអានឲ្យបានច្រើន។ ប្អូនៗគួរអានអ្វីដែលប្អូនៗចូលចិត្តទោះជាវិទ្យាសាស្ត្រពិតក្តី ឬវិទ្យាសាស្ត្រសង្គមក្តី។ ការអានមិនសំដៅលើតែសៀវភៅមួយមុខប៉ុណ្ណោះទេ។
សូម្បីតែការអានកាសែត និងគេហទំព័រផ្សេងៗក៏ជាប្រភពព័ត៌មានសំខាន់ដែរ។ ការអានច្រើនជួយដល់ប្អូនៗឲ្យទទួលបានព័ត៌មានគ្រប់គ្រាន់ដែលអាច ធ្វើឲ្យប្អូនៗចេះពិចារណា ចេះថ្លឹងថ្លែងពីអ្វីដែលពិតឬមិនពិតអ្វីដែលសមហេតុផល ឬមិនសមហេតុផល។ អត្ថប្រយោជន៍នៃការអានក៏ផ្តល់ឱកាសដល់ប្អូនៗក្នុងការចែករំលែកពី អ្វីដែលប្អូនៗបានដឹងទៅដល់ក្រុមគ្រួសារ មិត្តភកិ្ត សហគមន៍ និងដល់សង្គមជាតិផងដែរ៕
កញ្ញា វង្ស សុជាតា ជាអតីតសិស្សជ័យលាភីអក្សរសាស្ត្រខ្មែរទូទាំង
ប្រទេសឆ្នាំ ១៩៩៩ បច្ចុប្បន្នធ្វើការនៅរាជធានីភ្នំពេញ, អ៊ីមែលៈ vong.socheata@gmail.com
ខ្ញុំមានសេចក្តីរីករាយយ៉ាងខ្លាំងដែលរាជរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាបាន ចេញអនុក្រឹត្យកំណត់យកថ្ងៃទី ១១ ខែមីនារៀងរាល់ឆ្នាំជាទិវាជាតិអំណានដើម្បីបណ្តុះទម្លាប់អាន ជំរុញវប្បធម៌អានលើកកម្ពស់សមត្ថភាពអាន និងការតែងនិពន្ធដើម្បីរួមចំណែកការពារ និងពង្រឹងវប្បធម៌ខ្មែរ។
ជាច្រើនទសវត្សរ៍មកហើយដែលប្រជាជនខ្មែរភាគច្រើនពុំមានទម្លាប់ អានទាំងក្មេងទាំងចាស់។ មានមូលហេតុជាច្រើនដែលបណ្តាលឲ្យអត្រាទាបនៃការអាននេះចេះតែបន្ត មាន។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយក៏វាមិនទាន់យឺតពេលនោះទេក្នុងការចាប់ផ្តើម អាន។ ប្រភពនៃការអានដំបូងគឺចេញពីខ្លួនឯងហើយក៏មានការជំរុញលើក ទឹកចិត្តពីឪពុកម្តាយ លោកគ្រូអ្នកគ្រូ មិត្តភក្តិជាដើម។ អត្ថប្រយោជន៍នៃការអានមានច្រើនឥតគណនាហើយអត្ថប្រយោជន៍ទាំងនេះមាន ភាពខុសៗគ្នាអាស្រ័យទៅតាមអ្នកអានម្នាក់ៗ។
ខ្ញុំសូមចែករំលែកបទពិសោធផ្ទាល់របស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំចូលចិត្តអានសៀវភៅតាំងពីនៅកុមារ។ ពេលខ្ញុំនៅទីណាក៏ដោយខ្ញុំតែងតែយកសៀវភៅតាមជាប់ខ្លួនជានិច្ច។ ខ្ញុំចូលចិត្តអានសៀវភៅវិទ្យាសាស្ត្រសង្គមច្រើនជាងវិទ្យាសាស្ត្រពិត ។ ខ្ញុំចូលចិត្តអានសៀវភៅអក្សរសាស្ត្រសៀវភៅប្រលោមលោក និងកំណាព្យ។ មូលហេតុដែលខ្ញុំចូលចិត្តអានប្រភេទសៀវភៅទាំងនេះគឺដោយសារវាឆ្លុះ បញ្ចាំងពីតថភាពសង្គមនៃសម័យកាលនីមួយៗ។ ការអានសៀវភៅទាំងនេះបានផ្តល់អត្ថប្រយោជន៍ដល់ខ្ញុំជាច្រើន។
ក្នុងឆ្នាំ ១៩៩៩ ខ្ញុំបានចូលរៀនកម្រិតមធ្យមសិក្សាទុតិយភូមិនៅវិទ្យាល័យសម្តេចឪ ខេត្តបន្ទាយមានជ័យ។ នៅក្នុងឆ្នាំដដែលនោះខ្ញុំបានប្រឡងជាប់ជ័យលាភីអក្សរសាស្ត្រខែ្មរ លេខប្រាំពីរក្នុងចំណោមដប់រូបនៅទូទាំងប្រទេស។ ខ្ញុំមានក្តីរំភើបណាស់ដែលទទួលបានកិត្តិយសនោះ។ ជ័យលាភីអក្សរសាស្ត្រខែ្មរបានអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំអាចជ្រើសរើស មហាវិទ្យាល័យមួយជាស្វ័យប្រវត្តិដោយមិនចាំបាច់ប្រឡងចូលនោះទេ។ នោះហើយជាមូលហេតុចម្បងដែលជំរុញទឹកចិត្តដល់ខ្ញុំក្នុងការបន្តការ សិក្សានៅទីក្រុងភ្នំពេញ។ ក្នុងន័យនេះខ្ញុំចង់បញ្ជាក់ថាការអានបានធ្វើឲ្យជីវិតរបស់ខ្ញុំ ប្រែប្រួលជាវិជ្ជមានដែលខ្ញុំចងចាំមិនអាចបំភ្លេចបាន។
ការអានក៏បានផ្តល់តម្លៃដ៏ល្អមួយទៀតដល់រូបខ្ញុំគឺភាព ស្រមើស្រមៃ។ តាមរយៈការអានបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានភាពស្រមើស្រមៃពីទីកន្លែង ធម្មជាតិ មនុស្ស សង្គមពីអតីត បច្ចុប្បន្ន និងពីអនាគត។ ការស្រមើស្រមៃទាំងឡាយពុំបានក្លាយជាការពិតទាំងអស់នោះទេតែការ ស្រមើស្រមៃទាំងនោះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានភាពសប្បាយរីករាយ ភាពស្ងប់ស្ងៀម និងភាពវិជ្ជមាននៅក្នុងចិត្ត។ នៅពេលដែលខ្ញុំបានមកដល់ទីក្រុងភ្នំពេញជាលើកដំបូងដើម្បីបន្តការ សិក្សាថា្នក់ឧត្តមសិក្សាខ្ញុំនៅតែឆ្លៀតពេលអានសៀវភៅប្រលោមលោក ជាច្រើន។
ខ្ញុំនៅចាំបានថាខ្ញុំបានអានសៀវភៅប្រលោមលោកមួយដែលមានចំណង ជើងថាជ្រោះភ្នំគូលែនដែលនិពន្ធឡើងដោយលោក ស៊ុំ ឈុំ នៅអំឡុងទសវត្សរ៍ទី ៦០ ។ ខ្ញុំចូលចិត្តអានសៀវភៅនោះជាទីបំផុតដោយសារអ្នកនិពន្ធលោកមាន សិល្បៈក្នុងការសរសេរជាលក្ខណៈចិត្តសាស្ត្រ និងអាថ៌កំបាំងហើយលោកក៏បានពិពណ៌នាពីទិដ្ឋភាពភ្នំគូលែនដែលនៅសម័យ នោះមានមនុស្សតិចណាស់ដែលបានទៅដល់។
ក្រៅពីចូលចិត្តអានសៀវភៅប្រលោមលោកខ្ញុំក៏ចំណាយពេលវេលាអានសៀវភៅ ផ្សេងៗផងដែរ។ នៅពេលដែលខ្ញុំបានផ្លាស់លំនៅមកកាន់ទីក្រុងភ្នំពេញខ្ញុំចំណាយពេល អានកាសែតដើម្បីតាមដានព្រឹត្តិកាណ៍នយោបាយ និងសង្គមទាំងក្នុង និងក្រៅប្រទេស។
ការអានពីព្រឹត្តិការណ៍ទាំងនេះបានផ្តល់អត្ថប្រយោជន៍ដល់ខ្ញុំ ក្នុងការបង្កើនចំណេះដឹងផង និងជួយដល់ការងាររបស់ខ្ញុំផងដែរ។
ខ្ញុំសូមលើកទឹកចិត្តដល់ប្អូនៗជំនាន់ក្រោយគួរចំណាយពេលវេលា ក្នុងការអានឲ្យបានច្រើន។ ប្អូនៗគួរអានអ្វីដែលប្អូនៗចូលចិត្តទោះជាវិទ្យាសាស្ត្រពិតក្តី ឬវិទ្យាសាស្ត្រសង្គមក្តី។ ការអានមិនសំដៅលើតែសៀវភៅមួយមុខប៉ុណ្ណោះទេ។
សូម្បីតែការអានកាសែត និងគេហទំព័រផ្សេងៗក៏ជាប្រភពព័ត៌មានសំខាន់ដែរ។ ការអានច្រើនជួយដល់ប្អូនៗឲ្យទទួលបានព័ត៌មានគ្រប់គ្រាន់ដែលអាច ធ្វើឲ្យប្អូនៗចេះពិចារណា ចេះថ្លឹងថ្លែងពីអ្វីដែលពិតឬមិនពិតអ្វីដែលសមហេតុផល ឬមិនសមហេតុផល។ អត្ថប្រយោជន៍នៃការអានក៏ផ្តល់ឱកាសដល់ប្អូនៗក្នុងការចែករំលែកពី អ្វីដែលប្អូនៗបានដឹងទៅដល់ក្រុមគ្រួសារ មិត្តភកិ្ត សហគមន៍ និងដល់សង្គមជាតិផងដែរ៕
កញ្ញា វង្ស សុជាតា ជាអតីតសិស្សជ័យលាភីអក្សរសាស្ត្រខ្មែរទូទាំង
ប្រទេសឆ្នាំ ១៩៩៩ បច្ចុប្បន្នធ្វើការនៅរាជធានីភ្នំពេញ, អ៊ីមែលៈ vong.socheata@gmail.com
No comments:
Post a Comment