ដោយ រដ្ឋា វីសាល RFA Service
2013-04-02
2013-04-02
ស្ដាប់ ឬ ទាញយកសំឡេង
គ្រឿងចក្រក្រុមហ៊ុន ជា ច័ន្ទរិទ្ធ
ឈូសឆាយព្រៃឈើសហគមន៍នៅភូមិឡែ ឃុំលំជ័រ ស្រុកអូរយ៉ាដាវ
ខេត្តរតនគិរី កាលពីថ្ងៃទី២៥ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០១២។
Adhoc
មានចម្ងល់ជាច្រើន ចោទសួរថា
ហេតុអ្វីបានជាមន្ត្រីអាជ្ញាធរមូលដ្ឋានក្រសួងពាក់ព័ន្ធ និងជាពិសេស
ប្រមុខរាជរដ្ឋាភិបាលមិនអាចទប់ស្កាត់បទល្មើសកាប់បំផ្លាញព្រៃឈើ
នេះបាន?
គ្មានអ្វីអាចប្រកែកបានទេថា ព្រៃឈើនៅខេត្តរតនគិរី មិនបានបំផ្លាញ។ អ្នកដែលធ្លាប់បានរស់នៅខេត្តរតនគិរី ពីឆ្នាំ២០០១ រហូតមកទល់ឆ្នាំ២០១៣ ពិតជាបានដឹងប្រាកដណាស់ថា ព្រៃឈើពាក់កណ្ដាលព្រៃស្រោង និងព្រៃស្រោង បានបាត់បង់អស់ជាច្រើន បើប្រៀបធៀបទៅនឹងព្រៃឈើដែលមានមុនឆ្នាំ២០០១ នៅក្នុងខេត្តនេះ។ គេពិតជាទទួលស្គាល់ថា ព្រៃឈើច្រើនពាន់ហិកតារ ឬរហូតរាប់ម៉ឺនហិកតារ ត្រូវគេកាប់រានដើម្បីយកឈើ ឬយកដីធ្វើកសិកម្ម។
កាលពីឆ្នាំ២០១០ អភិបាលខេត្តរតនគិរី លោក ប៉ាវ ហមផាន ធ្លាប់បានមានប្រសាសន៍ទទួលស្គាល់នៅក្នុងកិច្ចប្រជុំថ្នាក់ខេត្ត ថា ដីចម្ការកៅស៊ូថ្មីៗជាង ៣ម៉ឺនហិកតារ នាពេលបច្ចុប្បន្ន បានមកពីការកាប់រានព្រៃឈើនៅក្នុងខេត្តនេះ។
ច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅនេះ ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ មានកាសែត វិទ្យុ ទូរទស្សន៍ បានចេញផ្សាយព័ត៌មានស្ដីពីសកម្មភាពកាប់ព្រៃឈើយកដី សកម្មភាពដឹកជញ្ជូនឈើ ឬការចាប់ខ្លួន និងការកាត់ទោសជនជាប់សង្ស័យក្នុងបទល្មើសព្រៃឈើ។ ជាពិសេស ករណីរកឃើញឧក្រិដ្ឋកម្មព្រៃឈើដ៏ធំមួយនៅតំបន់កន្ទុយនាគខេត្ត រតនគិរី ជាដើម។ ទាំងអស់នេះ បានឆ្លុះបញ្ចាំងប្រាកដណាស់ថា ព្រៃឈើពិតជាត្រូវបានគេបំផ្លាញ។
លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ហ៊ុន សែន ប៉ុន្មានឆ្នាំកន្លងទៅនេះ លោកបានសារភាពជាសាធារណៈថា លោកមានកំហុសដែលមិនអាចទប់ស្កាត់បទល្មើសព្រៃឈើបាន ហើយជាបន្តបន្ទាប់ លោកបានចេញបទបញ្ជា និងសេចក្តីណែនាំឲ្យមន្ត្រីអាជ្ញាធរមូលដ្ឋាន កងកម្លាំងប្រដាប់អាវុធ និងអំពាវនាវឲ្យអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាល ប្រជាពលរដ្ឋចូលរួមទប់ស្កាត់បទល្មើសព្រៃឈើឲ្យមានប្រសិទ្ធភាព និងព្រមានដាក់ទោសទណ្ឌចំពោះមន្ត្រីអាជ្ញាធរណាពាក់ព័ន្ធបទល្មើស ព្រៃឈើ។
ទាក់ទិនបទល្មើសព្រៃឈើនេះ តើមានកត្តាសំខាន់ៗអ្វីខ្លះ ជាហេតុផលនាំឲ្យព្រៃឈើត្រូវបានកាប់បំផ្លាញ?
មុនឆ្នាំ២០០១ អត្រាប្រជាពលរដ្ឋរស់នៅខេត្តរតនគិរី មានត្រឹមតែជាង ៥ ទៅ ៦ម៉ឺននាក់ទេ ប៉ុន្តែរហូតមកទល់ឆ្នាំ២០១៣ តួលេខនេះកើតឡើងពី ៣ ទៅ ៤ដង។ តាមតួលេខរបស់អាជ្ញាធរ ខេត្តបច្ចុប្បន្នមានប្រជាពលរដ្ឋជាង ១៦ម៉ឺននាក់ មករស់នៅខេត្តដាច់ស្រយាលមួយនេះ។ អត្រាកើនឡើងចំនួនប្រជាពលរដ្ឋក្នុងមូលដ្ឋាន និងពលរដ្ឋចំណាកស្រុកចូលមករស់នៅក្នុងខេត្តរតនគិរី ធ្វើឲ្យមានតម្រូវការដី។ ប្រជាពលរដ្ឋត្រូវការដីតាំងលំនៅឋានថ្មី ត្រូវការដីធ្វើស្រែចម្ការ ហើយនេះគឺជាមូលហេតុនាំឲ្យមានការកាប់រានព្រៃឈើយកដី។
កត្តាសំខាន់មួយទៀត គឺគម្រោងអភិវឌ្ឍន៍របស់រាជរដ្ឋាភិបាល ជាពិសេសនយោបាយផ្តល់ដីសម្បទានសេដ្ឋកិច្ចរាប់ម៉ឺនហិកតារ ក៏ជាកម្មវត្ថុនៃការកាប់បំផ្លាញព្រៃឈើ ហើយជំនួសវិញជាចម្ការកៅស៊ូ និងចម្ការដំឡូង។ ថ្វីត្បិតគោលនយោបាយផ្តល់ដីសម្បទានសេដ្ឋកិច្ច ធ្វើឡើងសម្រាប់តែព្រៃរេចរឹល ក៏ប៉ុន្តែ ជាក់ស្តែងក្រុមសហគមន៍ជនជាតិដើមភាគតិចស្ទើរគ្រប់ស្រុក បានធ្វើការតវ៉ាថា ព្រៃសហគមន៍អភិរក្ស ឬក៏ព្រៃស្រោងគម្របព្រៃឈើ ត្រូវបានផ្តល់ទៅឲ្យក្រុមហ៊ុនសម្បទាន ហើយបន្ទាប់មកព្រៃមានតម្លៃទាំងនោះត្រូវគេឈូសឆាយកាប់ដុតរានចោល អស់ដើម្បីយកដី។
អំពើពុករលួយក៏ជាផ្នែកមួយនាំឲ្យព្រៃឈើត្រូវបាត់បង់ដែរ។ ជាក់ស្តែង យើងឃើញថា នៅតាមដងផ្លូវជាតិ ដងផ្លូវសំខាន់ៗតាមទីរួមខេត្ត ស្រុក ឃុំ សង្កាត់ ជាដើម សុទ្ធតែមានមន្ត្រីក្រុមសមត្ថកិច្ចបោះទីតាំងការិយាល័យ ឬប៉ុស្តិ៍ត្រួតពិនិត្យ។ ចំណែកនៅមូលដ្ឋាន មានអាជ្ញាធរភូមិ ឃុំ សង្កាត់ ស្រុក ជាដើម មានតួនាទីឃ្លាំមើល បង្ក្រាប និងទប់ស្កាត់បទល្មើសព្រៃឈើ ចុះហេតុអ្វីបានជាបទល្មើសព្រៃឈើនៅតែអាចធ្វើទៅបាន? ចម្លើយគឺមន្ត្រីពាក់ព័ន្ធទំនងជាធ្វេសប្រហែស គ្មានសមត្ថភាព ឬក៏អាចឃុបឃិតទទួលលាភសក្ការៈ ឬសំណូក។
បើដូច្នេះ តើបទល្មើសព្រៃឈើពិតជាមិនអាចលុបបំបាត់បានឬយ៉ាងណា?
គ្មានអ្វីដែលថាមិនអាចនឹងចាត់វិធានការក្នុងបញ្ហានេះបានទេ ពីព្រោះចាប់ពីឆ្នាំ២០០២ មក ច្បាប់ព្រៃឈើត្រូវបានសភាអនុម័ត និងដាក់ឲ្យប្រើប្រាស់ជាធរមានហើយ។ ដូច្នេះ បញ្ហានៅត្រង់ថា តើរាជរដ្ឋាភិបាលមានចេតនាអនុវត្តច្បាប់នេះឲ្យមានប្រសិទ្ធភាពឬ យ៉ាងណា?
អ្វីដែលជាបញ្ហាប្រឈមចម្បងមួយរបស់ក្រុមសមត្ថកិច្ចបង្ក្រាប បទល្មើសព្រៃឈើ គឺខ្វះមធ្យោបាយសម្រាប់បំពេញភារកិច្ច។ នៅពេលដែលមធ្យោបាយ និងសម្ភារៈដែលជនល្មើសប្រើប្រាស់សម្រាប់បទល្មើសព្រៃឈើបច្ចុប្បន្ន កាន់តែមានលក្ខណៈទំនើប មន្ត្រីកងកម្លាំងចុះបង្ក្រាបនៅមិនទាន់មានប្រព័ន្ធទាក់ទង ដូចជាទូរស័ព្ទ ឬវិទ្យុទាក់ទងសម្រាប់ផ្តល់សញ្ញាអោយបានគ្រប់គ្រាន់នៅឡើយ។ ក្រៅពីនេះ មន្ត្រីបង្ក្រាបខ្វះមធ្យោបាយធ្វើដំណើរ ដូចជារថយន្ត សាំង ប្រាក់បំពេញបេសកកម្មជាដើម។ ប្រសិនរាជរដ្ឋាភិបាលផ្តល់មធ្យោបាយបង្ក្រាបដល់ក្រុមសមត្ថកិច្ចបាន គ្រប់គ្រាន់ រួមទាំងការរៀបចំប្រាក់បៀវត្សមន្ត្រីរាជការមានតុល្យភាពទៅលើចំណាយ ជីវភាពប្រចាំខែនោះបទល្មើសព្រៃឈើអាចនឹងទប់ស្កាត់បានច្រើន ដោយសារមន្ត្រីក្រុមសមត្ថកិច្ចមានឆន្ទៈបំពេញការងារដោយមិនព្រួយ បារម្ភពីកង្វះជីវភាពរស់នៅក្នុងក្រុមគ្រួសារ។
ការលើកទឹកចិត្តដូចជាការផ្តល់អបហារណ៍ ឬរង្វាន់លើកទឹកចិត្តអ្នកចូលរួមបង្ក្រាប ឬទប់ស្កាត់បទល្មើសព្រៃឈើ ក៏ជាប្រការសំខាន់ដែលត្រូវតែបំពេញឲ្យបាន។ កន្លងមក រាជរដ្ឋាភិបាលបានចេញគោលការណ៍ផ្តល់ប្រាក់អបហារណ៍ចំពោះអ្នកបាន ចូលរួមទប់ស្កាត់បទល្មើសព្រៃឈើ ប៉ុន្តែជាក់ស្តែង គោលនយោបាយលើកទឹកចិត្តនេះ មិនត្រូវបានអនុវត្តន៍ ហើយបុគ្គលជាមន្ត្រីអាជ្ញាធរ បានគំរាមកំហែង ឬបំភិតបំភ័យ និងដាក់គំនាបទៅលើសហគមន៍អ្នកចូលរួមបង្ក្រាបបទល្មើសព្រៃឈើទៅវិញ។ ឧទាហរណ៍ជាក់ស្តែង ប្រធានសហគមន៍ភូមិកាំបាក់ ឃុំតឺន ត្រូវអភិបាលស្រុកដាក់លក្ខខណ្ឌឲ្យសហគមន៍ដកលោកចេញពីតំណែង ដោយសារលោកបានដឹកនាំសហគមន៍បង្ក្រាបបទល្មើសព្រៃឈើ និងប្ដឹងអាជ្ញាធរមូលដ្ឋានពីបទលក់ដីព្រៃឈើជាដើម។
បញ្ហាមិនដាក់ទោសទណ្ឌ ឬនិទ្ទណ្ឌភាព គឺជាកត្តាចាំបាច់ ដែលរាជរដ្ឋាភិបាលត្រូវតែធ្វើការកែទម្រង់ ពីព្រោះបច្ចុប្បន្ន អ្នកប្រព្រឹត្តបទល្មើសព្រៃឈើមួយចំនួនជាក្រុមគ្រួសារអ្នកមានអំណាច ឬអ្នកមានអំណាចក្នុងជួររាជរដ្ឋាភិបាល ដែលមន្ត្រីមានសមត្ថកិច្ចមិនហ៊ានអនុវត្តវិធានការច្បាប់ចំពោះអ្នក ទាំងនោះ។ ប្រសិនបើហ៊ានកាត់សាច់ដំបៅរបស់ប្រមុខរាជរដ្ឋាភិបាលនោះ គឺជាមធ្យោបាយសំខាន់ដែលអាចនឹងព្យាបាលជំងឺមហារីកព្រៃឈើបានជាសះ ស្បើយ៕
កំណត់ចំណាំចំពោះអ្នកបញ្ចូលមតិនៅក្នុងអត្ថបទនេះ៖ ដើម្បីរក្សាសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរ យើងខ្ញុំនឹងផ្សាយតែមតិណា ដែលមិនជេរប្រមាថដល់អ្នកដទៃប៉ុណ្ណោះ។
គ្មានអ្វីអាចប្រកែកបានទេថា ព្រៃឈើនៅខេត្តរតនគិរី មិនបានបំផ្លាញ។ អ្នកដែលធ្លាប់បានរស់នៅខេត្តរតនគិរី ពីឆ្នាំ២០០១ រហូតមកទល់ឆ្នាំ២០១៣ ពិតជាបានដឹងប្រាកដណាស់ថា ព្រៃឈើពាក់កណ្ដាលព្រៃស្រោង និងព្រៃស្រោង បានបាត់បង់អស់ជាច្រើន បើប្រៀបធៀបទៅនឹងព្រៃឈើដែលមានមុនឆ្នាំ២០០១ នៅក្នុងខេត្តនេះ។ គេពិតជាទទួលស្គាល់ថា ព្រៃឈើច្រើនពាន់ហិកតារ ឬរហូតរាប់ម៉ឺនហិកតារ ត្រូវគេកាប់រានដើម្បីយកឈើ ឬយកដីធ្វើកសិកម្ម។
កាលពីឆ្នាំ២០១០ អភិបាលខេត្តរតនគិរី លោក ប៉ាវ ហមផាន ធ្លាប់បានមានប្រសាសន៍ទទួលស្គាល់នៅក្នុងកិច្ចប្រជុំថ្នាក់ខេត្ត ថា ដីចម្ការកៅស៊ូថ្មីៗជាង ៣ម៉ឺនហិកតារ នាពេលបច្ចុប្បន្ន បានមកពីការកាប់រានព្រៃឈើនៅក្នុងខេត្តនេះ។
ច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅនេះ ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ មានកាសែត វិទ្យុ ទូរទស្សន៍ បានចេញផ្សាយព័ត៌មានស្ដីពីសកម្មភាពកាប់ព្រៃឈើយកដី សកម្មភាពដឹកជញ្ជូនឈើ ឬការចាប់ខ្លួន និងការកាត់ទោសជនជាប់សង្ស័យក្នុងបទល្មើសព្រៃឈើ។ ជាពិសេស ករណីរកឃើញឧក្រិដ្ឋកម្មព្រៃឈើដ៏ធំមួយនៅតំបន់កន្ទុយនាគខេត្ត រតនគិរី ជាដើម។ ទាំងអស់នេះ បានឆ្លុះបញ្ចាំងប្រាកដណាស់ថា ព្រៃឈើពិតជាត្រូវបានគេបំផ្លាញ។
លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ហ៊ុន សែន ប៉ុន្មានឆ្នាំកន្លងទៅនេះ លោកបានសារភាពជាសាធារណៈថា លោកមានកំហុសដែលមិនអាចទប់ស្កាត់បទល្មើសព្រៃឈើបាន ហើយជាបន្តបន្ទាប់ លោកបានចេញបទបញ្ជា និងសេចក្តីណែនាំឲ្យមន្ត្រីអាជ្ញាធរមូលដ្ឋាន កងកម្លាំងប្រដាប់អាវុធ និងអំពាវនាវឲ្យអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាល ប្រជាពលរដ្ឋចូលរួមទប់ស្កាត់បទល្មើសព្រៃឈើឲ្យមានប្រសិទ្ធភាព និងព្រមានដាក់ទោសទណ្ឌចំពោះមន្ត្រីអាជ្ញាធរណាពាក់ព័ន្ធបទល្មើស ព្រៃឈើ។
ទាក់ទិនបទល្មើសព្រៃឈើនេះ តើមានកត្តាសំខាន់ៗអ្វីខ្លះ ជាហេតុផលនាំឲ្យព្រៃឈើត្រូវបានកាប់បំផ្លាញ?
មុនឆ្នាំ២០០១ អត្រាប្រជាពលរដ្ឋរស់នៅខេត្តរតនគិរី មានត្រឹមតែជាង ៥ ទៅ ៦ម៉ឺននាក់ទេ ប៉ុន្តែរហូតមកទល់ឆ្នាំ២០១៣ តួលេខនេះកើតឡើងពី ៣ ទៅ ៤ដង។ តាមតួលេខរបស់អាជ្ញាធរ ខេត្តបច្ចុប្បន្នមានប្រជាពលរដ្ឋជាង ១៦ម៉ឺននាក់ មករស់នៅខេត្តដាច់ស្រយាលមួយនេះ។ អត្រាកើនឡើងចំនួនប្រជាពលរដ្ឋក្នុងមូលដ្ឋាន និងពលរដ្ឋចំណាកស្រុកចូលមករស់នៅក្នុងខេត្តរតនគិរី ធ្វើឲ្យមានតម្រូវការដី។ ប្រជាពលរដ្ឋត្រូវការដីតាំងលំនៅឋានថ្មី ត្រូវការដីធ្វើស្រែចម្ការ ហើយនេះគឺជាមូលហេតុនាំឲ្យមានការកាប់រានព្រៃឈើយកដី។
កត្តាសំខាន់មួយទៀត គឺគម្រោងអភិវឌ្ឍន៍របស់រាជរដ្ឋាភិបាល ជាពិសេសនយោបាយផ្តល់ដីសម្បទានសេដ្ឋកិច្ចរាប់ម៉ឺនហិកតារ ក៏ជាកម្មវត្ថុនៃការកាប់បំផ្លាញព្រៃឈើ ហើយជំនួសវិញជាចម្ការកៅស៊ូ និងចម្ការដំឡូង។ ថ្វីត្បិតគោលនយោបាយផ្តល់ដីសម្បទានសេដ្ឋកិច្ច ធ្វើឡើងសម្រាប់តែព្រៃរេចរឹល ក៏ប៉ុន្តែ ជាក់ស្តែងក្រុមសហគមន៍ជនជាតិដើមភាគតិចស្ទើរគ្រប់ស្រុក បានធ្វើការតវ៉ាថា ព្រៃសហគមន៍អភិរក្ស ឬក៏ព្រៃស្រោងគម្របព្រៃឈើ ត្រូវបានផ្តល់ទៅឲ្យក្រុមហ៊ុនសម្បទាន ហើយបន្ទាប់មកព្រៃមានតម្លៃទាំងនោះត្រូវគេឈូសឆាយកាប់ដុតរានចោល អស់ដើម្បីយកដី។
អំពើពុករលួយក៏ជាផ្នែកមួយនាំឲ្យព្រៃឈើត្រូវបាត់បង់ដែរ។ ជាក់ស្តែង យើងឃើញថា នៅតាមដងផ្លូវជាតិ ដងផ្លូវសំខាន់ៗតាមទីរួមខេត្ត ស្រុក ឃុំ សង្កាត់ ជាដើម សុទ្ធតែមានមន្ត្រីក្រុមសមត្ថកិច្ចបោះទីតាំងការិយាល័យ ឬប៉ុស្តិ៍ត្រួតពិនិត្យ។ ចំណែកនៅមូលដ្ឋាន មានអាជ្ញាធរភូមិ ឃុំ សង្កាត់ ស្រុក ជាដើម មានតួនាទីឃ្លាំមើល បង្ក្រាប និងទប់ស្កាត់បទល្មើសព្រៃឈើ ចុះហេតុអ្វីបានជាបទល្មើសព្រៃឈើនៅតែអាចធ្វើទៅបាន? ចម្លើយគឺមន្ត្រីពាក់ព័ន្ធទំនងជាធ្វេសប្រហែស គ្មានសមត្ថភាព ឬក៏អាចឃុបឃិតទទួលលាភសក្ការៈ ឬសំណូក។
បើដូច្នេះ តើបទល្មើសព្រៃឈើពិតជាមិនអាចលុបបំបាត់បានឬយ៉ាងណា?
គ្មានអ្វីដែលថាមិនអាចនឹងចាត់វិធានការក្នុងបញ្ហានេះបានទេ ពីព្រោះចាប់ពីឆ្នាំ២០០២ មក ច្បាប់ព្រៃឈើត្រូវបានសភាអនុម័ត និងដាក់ឲ្យប្រើប្រាស់ជាធរមានហើយ។ ដូច្នេះ បញ្ហានៅត្រង់ថា តើរាជរដ្ឋាភិបាលមានចេតនាអនុវត្តច្បាប់នេះឲ្យមានប្រសិទ្ធភាពឬ យ៉ាងណា?
អ្វីដែលជាបញ្ហាប្រឈមចម្បងមួយរបស់ក្រុមសមត្ថកិច្ចបង្ក្រាប បទល្មើសព្រៃឈើ គឺខ្វះមធ្យោបាយសម្រាប់បំពេញភារកិច្ច។ នៅពេលដែលមធ្យោបាយ និងសម្ភារៈដែលជនល្មើសប្រើប្រាស់សម្រាប់បទល្មើសព្រៃឈើបច្ចុប្បន្ន កាន់តែមានលក្ខណៈទំនើប មន្ត្រីកងកម្លាំងចុះបង្ក្រាបនៅមិនទាន់មានប្រព័ន្ធទាក់ទង ដូចជាទូរស័ព្ទ ឬវិទ្យុទាក់ទងសម្រាប់ផ្តល់សញ្ញាអោយបានគ្រប់គ្រាន់នៅឡើយ។ ក្រៅពីនេះ មន្ត្រីបង្ក្រាបខ្វះមធ្យោបាយធ្វើដំណើរ ដូចជារថយន្ត សាំង ប្រាក់បំពេញបេសកកម្មជាដើម។ ប្រសិនរាជរដ្ឋាភិបាលផ្តល់មធ្យោបាយបង្ក្រាបដល់ក្រុមសមត្ថកិច្ចបាន គ្រប់គ្រាន់ រួមទាំងការរៀបចំប្រាក់បៀវត្សមន្ត្រីរាជការមានតុល្យភាពទៅលើចំណាយ ជីវភាពប្រចាំខែនោះបទល្មើសព្រៃឈើអាចនឹងទប់ស្កាត់បានច្រើន ដោយសារមន្ត្រីក្រុមសមត្ថកិច្ចមានឆន្ទៈបំពេញការងារដោយមិនព្រួយ បារម្ភពីកង្វះជីវភាពរស់នៅក្នុងក្រុមគ្រួសារ។
ការលើកទឹកចិត្តដូចជាការផ្តល់អបហារណ៍ ឬរង្វាន់លើកទឹកចិត្តអ្នកចូលរួមបង្ក្រាប ឬទប់ស្កាត់បទល្មើសព្រៃឈើ ក៏ជាប្រការសំខាន់ដែលត្រូវតែបំពេញឲ្យបាន។ កន្លងមក រាជរដ្ឋាភិបាលបានចេញគោលការណ៍ផ្តល់ប្រាក់អបហារណ៍ចំពោះអ្នកបាន ចូលរួមទប់ស្កាត់បទល្មើសព្រៃឈើ ប៉ុន្តែជាក់ស្តែង គោលនយោបាយលើកទឹកចិត្តនេះ មិនត្រូវបានអនុវត្តន៍ ហើយបុគ្គលជាមន្ត្រីអាជ្ញាធរ បានគំរាមកំហែង ឬបំភិតបំភ័យ និងដាក់គំនាបទៅលើសហគមន៍អ្នកចូលរួមបង្ក្រាបបទល្មើសព្រៃឈើទៅវិញ។ ឧទាហរណ៍ជាក់ស្តែង ប្រធានសហគមន៍ភូមិកាំបាក់ ឃុំតឺន ត្រូវអភិបាលស្រុកដាក់លក្ខខណ្ឌឲ្យសហគមន៍ដកលោកចេញពីតំណែង ដោយសារលោកបានដឹកនាំសហគមន៍បង្ក្រាបបទល្មើសព្រៃឈើ និងប្ដឹងអាជ្ញាធរមូលដ្ឋានពីបទលក់ដីព្រៃឈើជាដើម។
បញ្ហាមិនដាក់ទោសទណ្ឌ ឬនិទ្ទណ្ឌភាព គឺជាកត្តាចាំបាច់ ដែលរាជរដ្ឋាភិបាលត្រូវតែធ្វើការកែទម្រង់ ពីព្រោះបច្ចុប្បន្ន អ្នកប្រព្រឹត្តបទល្មើសព្រៃឈើមួយចំនួនជាក្រុមគ្រួសារអ្នកមានអំណាច ឬអ្នកមានអំណាចក្នុងជួររាជរដ្ឋាភិបាល ដែលមន្ត្រីមានសមត្ថកិច្ចមិនហ៊ានអនុវត្តវិធានការច្បាប់ចំពោះអ្នក ទាំងនោះ។ ប្រសិនបើហ៊ានកាត់សាច់ដំបៅរបស់ប្រមុខរាជរដ្ឋាភិបាលនោះ គឺជាមធ្យោបាយសំខាន់ដែលអាចនឹងព្យាបាលជំងឺមហារីកព្រៃឈើបានជាសះ ស្បើយ៕
កំណត់ចំណាំចំពោះអ្នកបញ្ចូលមតិនៅក្នុងអត្ថបទនេះ៖ ដើម្បីរក្សាសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរ យើងខ្ញុំនឹងផ្សាយតែមតិណា ដែលមិនជេរប្រមាថដល់អ្នកដទៃប៉ុណ្ណោះ។
No comments:
Post a Comment