ដោយ អ៊ុក សាវបូរី
2015-05-03
2015-05-03
សកម្មភាពតវ៉ាការពារជម្រកស្នាក់នៅ គឺជាប្រធានបទសំខាន់របស់អ្នកបឹងកក់ ក្នុងនោះក៏មានស្ត្រីវ័យ ៧៦ឆ្នាំម្នាក់ដែលមានវ័យចាស់ទុំជាងគេក្នុងចំណោមក្រុមស្ត្រីអ្នកតវ៉ានៅតំបន់នោះ គឺលោកយាយ ង៉ែត ឃុន ឬគេគ្រប់គ្នាស្គាល់ថា យាយម៉ាម៉ី។
ថ្វីត្បិតតែវ័យរបស់គាត់រាងជ្រាលជ្រេបន្តិចទៅហើយក្តី ប៉ុន្តែទឹកចិត្តតស៊ូមតិដើម្បីសេរីភាព ប្រឆាំងការបណ្ដេញចេញពីតំបន់បឹងកក់នោះ គឺនៅតែមានសភាពពុះកញ្ជ្រោលមិនចាញ់ក្មេងៗ ឬទ្រុឌទ្រោមទៅតាមវ័យរបស់គាត់នោះឡើយ។
តើស្ថានភាពគ្រួសាររបស់ស្ត្រី ង៉ែត ឃុន ឬយាយម៉ាម៉ី យ៉ាងដូចម្តេច? ហើយការតវ៉ារបស់គាត់ជួបនូវឧបសគ្គយ៉ាងណាខ្លះ?
ស្ត្រី ង៉ែត ឃុន ហៅ ម៉ាម៉ី បានតស៊ូការពារផ្ទះនៅភូមិ២២ សង្កាត់ស្រះចក ខណ្ឌដូនពេញ ដោយបានចូលរួមជាមួយស្ត្រីដទៃក្នុងតំបន់បឹងកក់។ សកម្មភាពចូលរួមនោះ គាត់បានរងរបួសក្បាល ដោយត្រូវអ្នកការពាររដ្ឋាភិបាលវាយ និងក្រោយមកចាប់ដាក់ពន្ធនាគារពីរដង ព្រោះតែសុំសិទ្ធិរស់នៅក្នុងដី និងផ្ទះជាប់លាប់ក្នុងតំបន់បឹងកក់ ដែលរូបគាត់មិនចង់ឲ្យផ្ទះ និងដីដែលគាត់កាន់កាប់ច្រើនជាង ២០ឆ្នាំមកហើយនោះ ជាប់ពាក់ព័ន្ធដីវិនិយោគរបស់ក្រុមហ៊ុនស៊ូកាគូ (Shukaku) ទេ។
ចាប់ពីតុលាការបានដោះលែងស្ត្រី ង៉ែត ឃុន ហៅ ម៉ាម៉ី វ័យ ៧៦ឆ្នាំរូបនោះពីពន្ធនាគារ កាលពីថ្ងៃទី១៣ ខែមេសា ឆ្នាំ២០១៥ មក ស្ត្រីចំណាស់រូបនោះនៅបន្តចូលរួមចលនាគាំទ្រអ្នកដែលត្រូវបានគេរំលោភដី និងផ្ទះដូចរូបគាត់ដែរ។ ក្នុងបេសកកម្មរបស់គាត់នោះ គាត់ត្រូវបានតុលាការចាប់ដាក់គុក ២ដង គឺនៅឆ្នាំ២០១២ ម្តង និងឆ្នាំ២០១៤ ម្តង។ គាត់ជាប់គុកលើកទី១ តុលាការចោទពីបទបំពានដីសាធារណៈរបស់រដ្ឋ។ គាត់ត្រូវជាប់គុកជាង ២ឆ្នាំ។ កាលនោះ គាត់ទៅសុំឲ្យសាលាក្រុងផ្តល់កម្មសិទ្ធិដី និងផ្ទះ ដែលគាត់កំពុងរស់នៅក្នុងភូមិ២២ សង្កាត់ស្រះចក ខណ្ឌដូនពេញ តំបន់បឹងកក់ កុំឲ្យឋិតក្នុងគម្រោងផ្តល់ដីសម្បទានសេដ្ឋកិច្ចរបស់ក្រុមហ៊ុនស៊ូកាគូ និងជាប់គុកលើកទី២ គាត់ទៅសុំសាលាក្រុងឲ្យជួយបើកទឹកចេញពីតំបន់បឹងកក់ ប៉ុន្តែត្រូវតុលាការចោទពីបទចូលរួមធ្វើឲ្យប៉ះពាល់សណ្ដាប់ធ្នាប់ផ្លូវសាធារណៈរបស់រដ្ឋ ហើយចាប់គាត់ដាក់គុក ១ឆ្នាំទៀត តែអនុវត្តទោសបានជាង ៥ខែ ក៏ត្រូវតុលាការដោះលែងមុនចូលឆ្នាំខ្មែរ៖ «គ្រាប់ឃ្លីនេះគេបាញ់ខ្ញុំ។ គ្រាប់ឃ្លីប៉ុណ្ណឹងៗគេបាញ់ចម្ពាមកៅស៊ូ គេបាញ់មកប្រាវៗ ខ្ញុំរត់សឹងអត់រួច។ គេបាញ់មកខ្ញុំត្រូវចំលើកន្លែងកណ្ដាលទ្រូងនេះ។ ឥឡូវនេះខ្ញុំនៅឈឺនៅឡើយ ពេលណាខ្ញុំឈឺចុកចាប់ក្នុងដើមទ្រូងនេះ គឺត្រូវចុកអ៊ីចឹងទៅ ពេលណាបាត់ៗអ៊ីចឹងទៅ។ យូរៗម្តងនៅចុកក្នុងទ្រូងខ្ញុំ ដោយសារការតស៊ូតែរឿងដីធ្លីផ្ទះសម្បែង ដើម្បីទុកឲ្យកូនចៅខ្ញុំរស់នៅ»។
លោកស្រី ង៉ែត ឃុន បន្តថា មុនជាប់គុកលើកទី២ គាត់ត្រូវបានអាជ្ញាធរក្រុងហៅឲ្យគាត់ទៅទទួលយកដីទទឹង ៨ម៉ែត្រ បណ្តោយ ១៨ម៉ែត្រ នៅជាប់របងវិហារចាម។ ប៉ុន្តែមិនទាន់ផ្តល់ប្លង់ឲ្យទេ គ្រាន់តែចង្អុលទីតាំងប៉ុណ្ណោះ។ រហូតដល់ពេលគាត់ចេញពីពន្ធនាគារមកនេះ ក៏សាលាក្រុងមិនទាន់យកប្លង់ដីថ្មីមកឲ្យគាត់ដែរ ទើបគាត់មិនទាន់រុះផ្ទះដូរចេញពីទីតាំងចាស់ ទៅនៅកន្លែងថ្មីនោះនៅឡើយ៖ «គាត់លើកខ្ញុំពីក្នុងនេះឲ្យទៅនៅបានខាងមុខនេះ ខ្ញុំក៏មានទឹកចិត្តរីករាយសប្បាយដែរ ក៏ប៉ុន្តែប្លង់កម្មសិទ្ធិរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំទៅសួរនៅមិនទាន់បានឲ្យខ្ញុំទេ នៅតែកុហកខ្ញុំរហូត ថ្ងៃនេះថាថ្ងៃនោះ ស្អែកសប្ដាហ៍ក្រោយៗ មកដល់គេចាប់ខ្ញុំយកទៅដាក់ពន្ធនាគារ។ ដល់កូនខ្ញុំបានសួរថា ចុះប្លង់យ៉ាងម៉េចហើយ? គាត់សាលាក្រុងបានឆ្លើយតបកូនខ្ញុំថា ចាំម៉ាក់អ្ហែងចេញមក គាត់នឹងឲ្យ។ ឥឡូវពេលខ្ញុំចេញមកហើយ ខ្ញុំទៅសួរ គាត់មិនទាន់ឲ្យបាននៅឡើយទេ»។
លោកស្រី ម៉ាម៉ី ត្រូវបានអាជ្ញាធររាជធានីភ្នំពេញ បានស្គាល់គាត់ក្រោយពីគាត់បានចូលរួមដ៏សកម្មក្នុងការប្រឆាំងមិនឲ្យមានការរំលោភយកដី និងផ្ទះនៅក្នុងតំបន់បឹងកក់នោះ។ សព្វថ្ងៃ លោកស្រី ង៉ែត ឃុន និងស្វាមីដែលមានវ័យចាស់ជាងគាត់ទៅទៀតនោះ អាចដើរបានដោយទប់នឹងឈើច្រត់ កំពុងរស់នៅក្នុងផ្ទះដែលមានក្ដារក្រាលទ្រុឌទ្រោមនៅក្នុងតំបន់បឹងកក់ ដែលជាទីលានជម្លោះដីធ្លីដ៏ក្តៅគគុកមួយក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ។
ស្វាមីយាយ ម៉ាម៉ី គឺលោក អេង ឈៀង អាយុ ៨៧ឆ្នាំ ឲ្យដឹងថា ពួកគាត់មានកូន ៧នាក់ ក្នុងនោះស្រី ៦នាក់ និងប្រុសម្នាក់។ ទំហំដីផ្ទះគាត់កំពុងកាន់កាប់ធំធេង គឺសាច់ផ្ទះទទឹង ១០ម៉ែត្រ បណ្តោយជាង ២០ម៉ែត្រ មិនគិតពីដីជុំវិញផ្ទះទេ។ លោកថា គាត់មានដី និងផ្ទះធំនេះ ព្រោះកាលនោះគាត់មានរបរលក់ដូរនៅក្នុងស្ថាប័នសមត្ថកិច្ច កូនចៅគាត់ក៏បានរៀនសូត្រ មានលុយកាក់ចាយមិនខ្វះ។ ប៉ុន្តែក្រោយពីមានការបណ្ដេញពលរដ្ឋចេញពីបឹងកក់ ដើម្បីយកដីប្រគល់ឲ្យក្រុមហ៊ុនស៊ូកាគូវិនិយោគមកនោះ ក្រុមគ្រួសារគាត់បាត់បង់ចំណូលប្រចាំថ្ងៃ កូនចៅបាត់បង់ការរៀនសូត្រ ឯដីវិញ គេសន្យាផ្តល់ឲ្យតូចជាងដីផ្ទះគាត់កំពុងស្នាក់នៅ។ លោកបន្តថា បញ្ហានេះហើយដែលធ្វើឲ្យគាត់ និងភរិយាចេះតែតវ៉ា និងរស់នៅភ័យខ្លាចគេមករុះផ្ទះចេញពីភូមិ២២ ក្នុងតំបន់បឹងកក់ នេះណាស់៖ «ជាប់គុកក៏ជាប់ហើយដែរ បង់ខាតក៏បង់ដែរ អាជ្ញាធរគេកាន់កាប់ស្រេចលើគេទាំងអស់»។
បន្ថែមលើការរ៉ាយរ៉ាប់របស់ឪពុកម្ដាយ កញ្ញា អេង សុខា អាយុ ២៨ឆ្នាំ ថ្លែងថា គាត់បានរៀនឈប់ៗនៅមហាវិទ្យាល័យ វេស្ទើន (Western University) ដោយសារជួយឃ្លាំមើលការតវ៉ារបស់ម្តាយដែលចាស់ជរានេះ។ កញ្ញាបន្តថា ដោយសារតែក្រុមគ្រួសារគាត់រងនូវការយាយីពីការអភិវឌ្ឍរបៀបរឹបអូសយកដី និងផ្ទះរបស់គ្រួសារគាត់ នៅភូមិ២២ ទើបជីវភាពគ្រួសារប្ដូរពីខ្ពស់មកទាប និងស្ទើរតែតោកយ៉ាក ព្រោះសព្វថ្ងៃគាត់ជំពាក់ប្រាក់សិក្សារបស់សាលា និងមិនមានប្រាក់បង់រៀនបន្ត៖ «បង់ថ្លៃសាលាដែលខ្ញុំរៀនហ្នឹង បង់ជាលំដាប់សិស្សក្រីក្រ គេឲ្យយើងរំលស់គេជាខែៗ ប៉ុន្តែឆ្នាំនេះខ្ញុំអត់ដែលបានបង់ឲ្យគេទេ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថាខ្ញុំប្រហែលជាបានរៀន ព្រោះគេទុកឱកាសឲ្យយើងជាសិស្សក្រីក្រដែរ»។
គាំទ្រលើការតស៊ូស្វិតស្វាញរបស់ លោកស្រី ង៉ែត ឃុន អ្នកស្រី ទេព វន្នី តំណាងស្ត្រីសហគមន៍បឹងកក់ បន្ថែមថា យាយ ម៉ាម៉ី ដើរតវ៉ាតាំងពីឆ្នាំ២០០៧ មកជាមួយស្ត្រីក្នុងសហគមន៍បឹងកក់ ដើម្បីបានផ្ទះ និងដីរស់នៅជាក់លាក់ មិនក្រោមគំនាបការអភិវឌ្ឍក្រុមហ៊ុនស៊ូកាគូ។ យាយ ម៉ាម៉ី បានត្រូវរបួសក្បាល ដោយសារដំបងសមត្ថកិច្ចវាយបំបែក និងបានចាប់ដាក់គុកជាមួយក្រុមស្ត្រីបឹងកក់ដទៃទៀតដែរ។ អ្នកស្រី ទេព វន្នី បន្តថា ក្រោយពីមានការតវ៉ារបស់ក្រុមស្ត្រី និងកុមារនៅតំបន់បឹងកក់មក នៅឆ្នាំ២០១១ រដ្ឋាភិបាលសម្រេចកាត់ដីទំហំជាង ១២ហិកតារ (១២,៤៤ហិកតារ) ពីតំបន់អភិវឌ្ឍន៍បឹងកក់ មកឲ្យពលរដ្ឋនៅសេសសល់ ៧០០គ្រួសារ ធ្វើការអភិវឌ្ឍដោយខ្លួនឯង។ ប៉ុន្តែសាលារាជធានីភ្នំពេញ នៅតែលូកដៃចាត់ចែងដីដែលរដ្ឋាភិបាលកាត់មកឲ្យនោះទៀត ទើបការតវ៉ានៅតែមានមិនចេះចប់៖ «គឺសម្រាប់គ្រួសារដែលគាត់នៅតស៊ូតាំងពីឆ្នាំ២០០៧ តាំងពីចាប់ផ្ដើមការបណ្ដេញចេញ ដែលក្នុងពេលនេះមានយាយ ម៉ាម៉ី ផងដែរ។ គ្រួសារគាត់មិនទាន់មានដំណោះស្រាយ នៅ ៣៩គ្រួសារទៀតនោះ គឺយើងអត់ទាន់បាននូវលទ្ធផលដោះស្រាយផ្តល់នូវប្លង់កម្មសិទ្ធិពីរដ្ឋាភិបាល ជូនដល់ពួកគាត់នៅឡើយ»។
ពាក់ព័ន្ធសកម្មភាពតវ៉ាដើម្បីជម្រកស្នាក់នៅសមរម្យ និងស្របច្បាប់នេះ លោកស្រី ង៉ែត ឃុន ហៅ ម៉ាម៉ី ឲ្យដឹងថា កាលពីឆ្នាំ១៩៧៥ គាត់បាត់បង់ជម្រកដោយសាររបបខ្មែរក្រហមបណ្ដេញចេញពីផ្ទះនៅក្រុងភ្នំពេញ។ នៅពេលគាត់ចូលមកភ្នំពេញវិញ ផ្ទះគាត់ក្លាយជារបស់គេ ទើបគាត់មកតាំងលំនៅក្នុងតំបន់បឹងកក់ និងបានរកស៊ីលក់ដូរ។ លោកស្រីថា ការតវ៉ារបស់គាត់រាល់ពេលវេលានេះ ដើម្បីរក្សាដីមួយកន្លែងទុកឲ្យកូនចៅគាត់បានរស់នៅក្នុងទីក្រុង ហើយលោកស្រីចង់បង្ហាញសង្គមឲ្យចេះគោរពច្បាប់ និងសិទ្ធិរស់រានមានជីវិតរបស់មនុស្សផង មិនមែនមានលុយចេះតែដេញគេ និងបំផ្លាញសេចក្តីសុខ និងអនាគតគេបានស្រេចចិត្តទេ៖ «ខ្ញុំខ្មែរ ខ្ញុំរស់នៅដីខ្មែរ ហេតុអីមិនឲ្យខ្មែរខ្ញុំនៅ ហេតុអី ចេះតែគេអ្នកក្រៅប្រទេសគេមកយក ដូចក្រុមហ៊ុន ខ្ញុំឮតែក្រុមហ៊ុនចិន ក្រុមហ៊ុនវៀតណាម គេមកយកទឹកដីខ្មែរ។ ហើយបើសិនគេចង់បានទឹកដីខ្មែរយើង កូនឯងត្រូវតែតស៊ូ ឲ្យយើងមានសិទ្ធិសេរីភាព បើអ្នកឯងចង់បានរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំចង់លក់ឲ្យអ្នកឯង អ្នកឯងទិញខ្ញុំតាមតម្លៃទីផ្សារ ហើយបើអ្នកឯងមិនទិញខ្ញុំទេ កុំឲ្យអ្នកឯងមកបង្ខិតបង្ខំខ្ញុំ។ ខ្ញុំមានការណែនាំកូនអ៊ីចឹង»។
លោកស្រី ង៉ែត ឃុន ឲ្យដឹងថា មកដល់ពេលនេះ មន្ត្រីសាលារាជធានីភ្នំពេញ មិនទាន់ប្រគល់ប័ណ្ណសម្គាល់អចលនទ្រព្យថ្មីដែលឲ្យគាត់ទៅតាំងលំនៅថ្មី តាមការព្រមព្រៀងដោះដូរពីទីតាំងចាស់នោះនៅឡើយ៕
1 comment:
Khmerization,
Please post this video.
https://www.youtube.com/watch?v=r5ZAiMvDhfI
93 Years Old woman
Post a Comment