A Change of Guard

សូមស្តាប់វិទ្យុសង្គ្រោះជាតិ Please read more Khmer news and listen to CNRP Radio at National Rescue Party. សូមស្តាប់វីទ្យុខ្មែរប៉ុស្តិ៍/Khmer Post Radio.
Follow Khmerization on Facebook/តាមដានខ្មែរូបនីយកម្មតាម Facebook: https://www.facebook.com/khmerization.khmerican

Saturday, 26 January 2013

Whither the U.S Navy? អា​មេ​រិ​ក​មិន​អាច​ប្រើប្រាស់​នាវា​ប៉ុន្មាន​គ្រឿង​ទប់ទល់​ជាមួយ​ចិន​បាន​ឡើយ​

ដោយ​ ៖ ម៉ែវ​ សាធី ថ្ងៃទី 25 មករា 2013 Nokor Wat News 

http://www.claremont.org
Posted January 21, 2013
 
President Barack Obama believes, as he put it in his third debate with Republican challenger Mitt Romney, that though
we have fewer ships than we did in 1916...we also have fewer horses and bayonets, because the nature of our military's changed. We have these things called aircraft carriers, where planes land on them. We have these ships that go underwater.... The question is not a game of Battleship, where we're counting ships. It's what are our capabilities.

Yes, the army's horses have been superseded by tanks and helicopters, and its bayonets rendered mainly ceremonial by armor and long-range automatic fires, but what, precisely, has superseded ships in the navy? The commander-in-chief has arrived at the epiphany that the ships of today could beat the hell out of those of 1916. To which one could say, like Neil Kinnock, "I know that, Prime Minister," and go on to add that we must configure the navy to face not the dreadnoughts of 1916 but "things called aircraft carriers, where planes land on them," and "ships that go underwater," and also ballistic missiles, land-based aviation, and electronic warfare.
To hold that numbers and mass in war are unnecessary is as dangerous as believing that they are sufficient. Defense contractor Norman Augustine famously observed that at the rate fighter planes are becoming complex and expensive, soon we will be able to build just one. Neither a plane nor a ship, no matter how capable, can be in more than one place at once. And if one ship that is in some ways equivalent to 100 is damaged or lost, we have lost the equivalent of 100. But, in fact, except for advances in situational awareness, missile defense, and the effect of precision-guided munitions in greatly multiplying the target coverage of carrier-launched aircraft, the navy is significantly less capable than it was a relatively short time ago—in anti-submarine warfare, mine warfare, the ability to return ships to battle, and the numbers required to accomplish the tasks of deterrence or war.

For example, Secretary of State Hillary Clinton's diplomacy in the South China Sea is doomed to impotence because it consists entirely of declarations without the backing of sufficient naval potential, even now when China's navy is not half of what it will be in a decade. China's claims, equivalent to American expropriation of Caribbean waters all the way to the coast of Venezuela, are much like Hitler's annexations. But we no longer have bases in the area, our supply lines are attenuated across the vastness of the Pacific, we have much more than decimated our long-range aircraft, and even with a maximum carrier surge our planes would have to battle at least twice as many Chinese fighters.
Not until recently would China have been so aggressive in the South China Sea, but it has a plan, which is to grow; we have a plan, which is to shrink; and you get what you pay for. To wit, China is purposefully, efficiently, and successfully modernizing its forces and often accepting reductions in favor of quality. And yet, to touch upon just a few examples, whereas 20 years ago it possessed one ballistic missile submarine and the U.S. 34, now it has three (with two in the ways) and the U.S. 14. Over the same span, China has gone from 94 to 71 submarines in total, while the U.S. has gone from 121 to 71. Ours are better, but as ours become fewer China's are catching up and increasing in number.
The effect in principal surface warships is yet more pronounced. While China has risen from 56 to 78, the U.S. has descended from 207 to 114. In addition to parities, China is successfully focusing on exactly what it needs—terminal ballistic missile guidance, super-fast torpedoes and wave-skimming missiles, swarms of ocean-going missile craft, battle-picture blinding—to address American vulnerabilities, while our counters are insufficient or non-existent.
Nor is China our only potential naval adversary, and with aircraft, surface-to-surface missiles, and over-the-horizon radars the littoral countries need not have navies to assert themselves over millions of square miles of sea. Even the Somali pirates, with only outboard motors, skiffs, rocket-propelled grenades, and Kalashnikovs, have taxed the maritime forces of the leading naval states.

* * *

What, then, is a relatively safe number of highly capable ships appropriate for the world's richest country and leading naval power? Not the less than 300 at present, or the 200 to which we are headed, and not 330 or 350 either, but 600, as in the 1980s. Then, we were facing the Soviet Union, but now China, better suited as a maritime power, is rising faster than the United States at present is willing to face.
The trend lines are obvious and alarming, but in addition we face a potentially explosive accelerant of which the president is probably blissfully unaware, as is perhaps even his secretary of the navy who, as he dutifully guts his force, travels with an entourage befitting Kubla Khan, or at least Kubla Khan, Jr. That is that whereas the American Shipbuilding Association (now dissolved) counted six major yards, China has more than 100. Whenever China becomes confident of the maturation of its naval weapons systems, it can surge production and leave us as far behind as once we left the Axis and Japan. Its navy will be able to dominate the oceans and cruise in strength off our coasts, reversing roles to its pleasure and our peril—unless we attend to the navy, in quality, numbers, and without delay.
This would demand a president who, like Ronald Reagan, would damn the political torpedoes and back a secretary of the navy who, like John Lehman, would unashamedly and with every power of rhetoric and persistence rebuild the fleets. The military balance, the poise of the international system, and the peace of the world require no less. Nor does America deserve less. But in the next four years it will get less, much less, from an American administration that—perhaps uniquely in our history—neither understands nor trusts American power.

----------------------------------------
ជាមួយនឹង​ការ​អភិវឌ្ឍ​លើ ​វិស័យ​យោធា​និង​សព្វាវុធ​ឥត​ឈប់​ឈរ​របស់​កម្លាំង​ទាហាន​បដិវត្ដន៍​ប្រជាជន​ ចិន​ ពិសេស​គឺ​កម្លាំង​ទាហានជើងទឹក​ដែល​ មាន​ទ្រង់ទ្រាយ​ធំ​បំផុត​នៅ​ទ្វីបអាស៊ី​ធ្វើ​ ឱ្យ​ប្រទេស​ជិត​ ខាង​ព្រួយបារម្ភ​ពី​ឥទ្ធិពល​ ទាំងនោះ​ ។​ ក្នុង​ពេល​ជាមួយ​គ្នា​នេះ​ អា​មេ​រិ​កបាន​លូកដៃ​ចូល​ជ្រៅ​​​នៅ​ក្នុង​ វិវាទ​រវាង​ចិន​នឹង​ប្រទេស​ជិតខាង​ ពិសេស​ គឺ​វិវាទ​ចិន​ និង​ជប៉ុន​ប្រជុំ​កោះ​សេន​កា​គូ​ ដែល​អា​មេ​រិ​ក​ត្រូវ​តែ​ ការពារ​ដល់​សម្ពន្ធ​មិត្ដ​ជប៉ុន​ ។​ ​ដូច្នេះ​ដើម្បី​ទប់ទល់​ជាមួយ​កម្លាំង​ទាហាន​ដ៏​ខ្លាំងក្លា​របស់​ចិន​នៅ​លើ​ ដែនសមុទ្រ​អា​មេ​រិ​ក​ត្រូវ​ ប្រើប្រាស់​នាវា​ ចម្បាំង​ នាវា​ផ្ទុក​យន្ដហោះ​ប៉ុន្មាន​គ្រឿង​ ទើប​អាច​ទប់ទល់​បាន​ ។​ នៅ​ពេល​នេះ​ចិន​ មាន​គម្រោង​បើក​ការ​វាយប្រហារ​នាវាចម្បាំង​នាវា​ផ្ទុក​យន្ដហោះ​របស់​អា​មេ​ រិ​ក​ពី​កាំជ្រួច​មី​ស៊ី​ល​នៅ​ គ្រប់​ទិស​ទី​ធ្វើ​ឱ្យ​ អា​មេ​រិ​ក​មិន​អាច​តតាំង​រួច​ ។​
​អ្នកឯកទេស​ស្រាវជ្រាវ​យូរ​ឆ្នាំ​របស់ ​មជ្ឈមណ្ឌល​ស្រាវជ្រាវ​Clermont​ លោក​ Mark​ Helprin​ បាន​សរ​ សេរ​នូវ​អត្ថបទ​ មួយ​ស្ដី​ពី​កម្លាំង​ទាហានជើងទឹក​របស់​ អា​មេ​រិ​ក​ ដែល​បេក្ខភាព​ប្រធានាធិបតី​ មី​ត​រ៉ូ​នី​ និយាយ​ថា​ “​ចំនួន​នាវាចម្បាំង​ របស់​ទាហានជើងទឹក​អា​មេ​រិ​ក​នា​ពេល​ នេះ​ មិន​ស្មើនឹង​ដើម​សតវត្ស​មុន​ នោះ​ ឡើយ​”​ ចំណែក​ប្រធានាធិបតី​ បា​រ៉ា​ក់​អូ​ បា​មា​ និយាយ​ថា​ លក្ខណៈ​របស់​ទាហាន​ អា​មេ​រិ​កបាន​ ផ្លាស់​ប្ដូរ​លើស​ពី​នេះ​ទៅ​ ទៀត​ អា​មេ​រិ​កបាន​បំពាក់​សម្ភារ​យោធា​ ទំនើបៗ​ ដូច​ជានា​វា​ផ្ទុក​យន្ដហោះ​ និង​ នាវាមុជទឹក​។​

​ប៉ុន្ដែ​ Mark​ Helprin​  បាន​លើក​ឡើង​ ពី​ការ​ប្រឈម​មុខជា​មួយ​កម្លាំង​ទាហាន​ ជើង​ទឹក​របស់​ចិន​នា​ ពេល​បច្ចុប្បន្ន​គឺ​ កម្លាំង​ទាហាន​អា​មេ​រិ​ក​ មិន​ទាន់​ប្រាកដ​ ថា​អាច​រារាំង​គោលនយោបាយ​របស់​ ចិន​នៅ​ សមុទ្រ​ខាងត្បូង​បាន​នោះ​ឡើយ​។​លោក​ បន្ដ​ទៀត​ថា​ បច្ចុប្បន្ន​ចិន​ កំពុង​ភា​វូប​នី​យ​ កម្ម​យោធា​ ដោយ​មាន​គោលដៅ​តែ​មួយ​ប្រកបដោយ​ប្រសិទ្ធភាព​និង​ទទួល​បាន​ជោគជ័យ​។​ចិន​ កំពុង​តែ​កាត់​ បន្ថយ​គម្លាត​ពី​គុណភាព​សព្វាវុធ​និង​កម្លាំង​ យោធា​រវាង​អា​មេ​រិ​ក​នឹង​ចិន​។​
​តួយ៉ាង​ដូច​កាលពី​២០​ឆ្នាំ​មុន​ចិន​ មាន​នាវាមុជទឹក​បំពាក់​កាំជ្រួច​មី​ស៊ី​ល​  តែ​មួយ​គ្រឿង​ប៉ុណ្ណោះ​ ចំណែក​អា​មេ​រិ​ក​ មាន​ដល់​ទៅ​៣៤​គ្រឿង​ ប៉ុន្ដែ​បច្ចុប្បន្ន​ចិន​ មាន​ដល់​ទៅ​៣​គ្រឿង​ បំពាក់​កាំជ្រួច​មី​ ស៊ី​ល​ ហើយ​២​គ្រឿង​ទៀត​នឹង​ដាក់​ឱ្យ​ប្រើប្រាស់​ ចំណែក​អា​មេ​រិ​ក​វិញ​ នៅ​សល់​តែ​ ១៤​គ្រឿង​ប៉ុណ្ណោះ​។​
​តាម​ការ​ប៉ាន់​ប្រមាណ​ក្នុង​ពេល​តែ​ មួយ​ដូច​គ្នា​នាវាមុជទឹក​សរុប​របស់​ចិន​ ពី​៩៤​ គ្រឿង​ថយ​ចុះ​សល់​ ៧១​គ្រឿង​ចំណែក​ ចំនួន​នាវាមុជទឹក​របស់​អា​មេ​រិ​ក​ពី​ ១២១​គ្រឿង​កាត់​បន្ថយ​សល់​តែ​៧១​ គ្រឿង​ដូច​គ្នា​។​ នៅ​ពេល​នេះ​ចិន​មិន​ដែល​ ផ្អាក​សកម្មភាព​កាត់​បន្ថយ​គម្លាត​ពី​តួ​ លេខ​ និង​គុណភាព​ជាមួយ​អា​មេ​រិ​ក​នោះ​ ឡើយ​។​
​នៅ​ក្នុង​បទ​អត្ថាធិប្បាយ​មួយ​ស្ដី​ ពី​គោលនយោបាយ​កា​របរ​ទេសនា​ពេល​ កន្លង​មក​ថ្មីៗ​ប្រធានាធិបតី​ អា​មេ​រិ​ក​ បា​រ៉ា​ក់​អូ​បា​មា​ បាន​ឆ្លើយ​នៅ​សំណួរ​របស់​ គូរ​ប្រជែង​ មី​ត​រ៉ូ​នី​ ថា​ទ្រង់ទ្រាយ​និង​ចំនួន​ នាវាច​ ម្បាំ​ង​របស់​កម្លាំង​ទាហានជើងទឹក​ អា​មេ​រិ​ក​ តិច​ជាង​ឆ្នាំ​១៩១៦​។​ លោក​អូ​ បា​មា​ បញ្ជាក់​ថា​ “​សេះ​និង​ រំ​ពែង​”​របស់​ យើង​តិច​ជាង​ ដោយសារ​តែ​យើង​បាន​ ផ្លាស់​ប្ដូរ​លក្ខណៈ​ យើង​មាន​នាវា​ផ្ទុក​យន្ដ​ ហោះ​ ដែល​អាច​នាំ​ទៅ​ជា​មួ​ួ​យ​យន្ដហោះ​ ចម្បាំង​រាប់​សិប​គ្រឿង​ យើង​មាន​នាវា​ ចម្បាំង​ដែល​អាច​ធ្វើ​ សកម្មភាព​នៅ​បាត​ សមុទ្រ​ មាន​នាវា​មុជ​ដើរ​ដោយ​ថាមពល​ បរមាណូ​។​ ដូច្នេះ​ បញ្ហា​នៅ​ត្រង់​ចំណុច​ ពេល​មាន​សង្គ្រាម​កើតឡើង​មិន​ចាំបាច់​ត្រូវ​តែ​គិតគូរ​ដល់​បរិមាណ​នោះ​ឡើយ​ គឺ​ស្ថិត​នៅ​ក្នុង​ សមត្ថភាព​ខ្ពស់​របស់​យើង​ ។​
​សេះ​ធ្វើសង្គ្រាម​របស់​អា​ហាន​អា​មេ​ រិ​ក​ត្រូវ​បាន​ផ្លាស់​ប្ដូរ​ ដោយ​រថ​គ្រោះ​និង​ ឧទ្ធម្ភាគចក្រ​ រំ​ពែង​ ត្រូវ​បាន​ផ្លាស់​ប្ដូរ​ ដោយ​កាំភ្លើង​ធំ​ កាំភ្លើងស្វ័យប្រវត្ដិ​រយៈ​ ចម្ងាយ​ឆ្ងាយ​កាំជ្រួច​មី​ស៊ី​ល​ដូច្នេះ​ចំពោះ​ កម្លាំង​ទាហានជើងទឹក​ គឺ​មាននូវ​អ្វី​ដែល​ អាច​ផ្លាស់​ប្ដូរ​នាវាចម្បាំង​ទាំងនោះ​បាន​ ?​
​ លោក​ Mark​ Helprin​  បាន​លើក​ ឡើង​ថា​ ការ​ពិត​លំពែង​ត្រូវ​បាន​ផ្លាស់​ប្ដូរ​ ដោយ​កាំជ្រួច​មី​ស៊ី​ល​ ការពារ​ដែនអាកាស​ ដែល​មាន​កាំជ្រួច​មី​ស៊ី​ល​នាំ​ផ្លូវ​ប្រកប​ ដោយ​ប្រសិទ្ធភាព​បំផុត​។​ យន្ដហោះ​ ចម្បាំង​នៅ​លើ​នាវា​ផ្ទុក​យន្ដហោះ​អាច​ ធ្វើ​សកម្មភាព​នៅ​លើ​បរិវេណ​ទ្រង់ទ្រាយ​ ធំ​និង​នាវាមុជទឹក​ បំពាក់​កាំជ្រួច​មី​ស៊ី​ល​ របស់​អា​មេ​រិ​ក​ក៏​បាន​អាច​ធ្វើ​សកម្មភាព​ បាន​ដ៏​ល្អ​ប្រសើរ​ផង​ដែរ​។​
​គោលនយោបាយ​របស់​លោកស្រី​ ហ៊ី​ល​ឡា​រី​គ្លី​ន​តុ​ន​ នៅ​តំបន់​សមុទ្រ​ចិន​ខាង​ ត្បូង​មក​ទល់​ ពេល​ នេះ​ មិន​ទាន់​មាន​កម្លាំង​ ខ្លាំង​ពិតប្រាកដ​ ដោយសារ​តែ​អា​មេ​រិ​ក​ មិន​ទាន់​ចេញ​សេចក្ដី​ប្រកាស​គាំទ្រ​គ្រប់​ គ្រាន់​ទោះបី​កម្លាំង​ទាហានជើងទឹក​ចិន​ មិន​ទាន់​បាន​ពាក់កណ្ដាល​អា​មេ​រិ​ក​ ក្នុង​ រយៈពេល​១០​ឆ្នាំ​ខាង​ មុខ​ទៀត​ក៏​ដោយ​។​
​អំពី​សង្គ្រាម​នៅ​លើ​ផ្ទៃ​ទឹក​តួលេខរ ​វា​  ចិន​នឹង​អា​មេ​រិ​ក​ នៅ​មិន​ទាន់​ច្បាស់​នៅ​ ឡើយ​។​ នាវាចម្បាំង​ នៅ​លើ​ផ្ទៃ​ទឹក​របស់​ ចិន​ មាន​៥៦​គ្រឿង​ កើន​ដល់​៧៨​គ្រឿង​ ចំណែក​អា​មេ​រិ​ក​មាន​២០៧​គ្រឿង​កាត់​ បន្ថយ​សល់​តែ​១១៤​គ្រឿង​។​ក្រោយ​ពី​ការ​ផ្លាស់​ប្ដូរ​បរិមាណ​ចិន​បាន​ខិតខំ​ ផលិត​សព្វាវុធ​ចាំបាច់​ សម្រាប់​ទប់ទល់​នឹង​អា​ មេ​រិ​ក​ ដូច​ជា​កាំជ្រួច​មី​ស៊ី​ល​ ប្រឆាំង​នា​ វា​ផ្ទុក​យន្ដហោះ​ កាំជ្រួច​មី​ស៊ី​ល​បំពាក់​ នៅ​លើ​នាវាចម្បាំង​ចំណែក​អា​មេ​រិ​ក​ដូច​ជា​មិន​ទាន់​មាន​វិធានការ​សម្រាប់​ ទប់ស្កាត់​ជាមួយ​យុទ្ធសាស្ដ្រ​របស់​ចិន​នៅ​ ឡើយ​។​ ប៉ុន្ដែ​ ចិន​មិនមែន​ជា​គូប្រជែង​ របស់​អា​មេ​រិ​ក​នៅ​លើ​ដែន​ ទឹក​នោះ​ឡើយ​ ដោយ​អា​មេ​រិ​ក​មាន​សម្ភារ​ទំនើបៗ​មាន​ យន្ដហោះ​ចម្បាំង​បំពាក់​កាំជ្រួច​មី​ស៊ី​ល​ ប្រព័ន្ធ​រ៉ា​ដា​...​។​
​ ចំពោះ​បញ្ហា​ទាំងនោះ​ លោក​ Mark​ Helprin​  លើក​ឡើង​ថា​ ដោយសារ​តែ​ ភាព​រីក​ចម្រើន​ លើ​វិស័យ​ឧស្សាហកម្ម​សព្វាវុធ​របស់​ចិន​ អាច​ក្លាយទៅជា​ មហាអំណាច​យោធា​នៅ​ លើ​ដែន​ សមុទ្រ​ នា​ក្នុង​ពេល​ដ៏​ខ្លី​ខាង​មុខ​ ដូច្នេះ​ ប្រសិនបើ​ អា​មេ​រិ​ក​ចង់​ទប់ទល់​មិន​អាច​ប្រើប្រាស់​ នាវាចម្បាំង​២០០​រឺ​៣០០​គ្រឿង​នោះ​ ឡើយ​ គឺ​តិច​បំផុត​ ៦០០​គ្រឿង​ ដូច​កាល​ ទស្ស​វត្ស​៨០​ ក្នុង​សតវត្ស​ទី​២០​។​
​ការ​ថយ​ចុះ​នៃ​កម្លាំង​ទាហានជើងទឹក​ របស់​អា​មេ​រិ​ក​ជា​រឿង​មួយ​គួរ​ឱ្យ​ព្រួយបារម្ភ​។​បច្ចុប្បន្ន​ ក្រុមហ៊ុន​ផលិត​នាវា​ របស់​អា​មេ​រិ​ក​ មាន​តែ​៦​ប៉ុណ្ណោះ​ ចំណែក​ ចិន​មាន​ដល់​ទៅ​១០០​ ក្រុមហ៊ុន​។​ ក្រោយ​ពេល​ដែល​ចិន​មាន​ជំនឿ​ជឿជាក់​ទៅ​លើ​សម្ភារ​សព្វាវុធ​នៅ​លើ​ដែនសមុទ្រ​ របស់​ខ្លួន​នោះ​ចិន​នឹង​ផលិត​ជា​ទ្រង់ទ្រាយ​ធំ​អាច​ ដេញ​ទាន់​អា​មេ​រិ​ក​នៅ​ពេល​ដ៏​ខ្លី​ខាង​មុខ​៕

No comments: